Shkruan Blair Waite për Bored Panda transmeton Gazeta Shneta.
Kam humbur një fëmijë, jam 1 në 4. Burri dhe unë u përpoqëm dhe u përpoqëm të mbesim shtatzënë. Kur ishim në fund të suksesshëm, ishim të gëzuar. Ne u thamë familjeve tona menjëherë pasi që të gjithë e dinin se ishim duke u përpjekur për kaq gjatë. Ky fëmijë i vogël që kishim shpresuar dhe u lutëm, më në fund u bashkua me familjen tonë dhe thjesht nuk mund të prisnim ta takonim atë.
Pastaj ndodhi. U zgjova me shumë gjakderdhje. Zemra ime u përplas dhe i thashë burrit tim ta thërrasë mjekun. E dija menjëherë se çfarë po ndodhte. E dija që mund të ndodhte gjatë shtatzënisë, por kjo nuk ishte e dukshme. Ndihej sikur zemra ime u shqye nga gjoksi im, kur mjeku konfirmonte atë që unë tashmë isha e sigurtë se po ndodhte.
Si mund të më dështojë trupi im dhe fëmija im në këtë mënyrë? Si mund të heqë dorë vetëm një vend që duhej të mbante fëmijën tim të sigurt, të ushqyer dhe të shëndetshëm? Të thuash se unë isha shkatërruar do të ishte një nënvlerësim. Unë kam qenë 9 javë kur kemi humbur fëmijën tonë.
Unë nuk isha në gjendje për të folur për këtë për një vit. E pyeta bashkëshortin tim për t’u treguar familjeve tona se çfarë ka ndodhur dhe për t’u thënë atyre të mos flasin me mua për këtë. Nuk mund ta mbaj. Zemra ime do të shpërthejë gjithnjë e më shumë, në përmendjen më të vogël të foshnjave dhe shtatzënisë. E urrej trupin tim që më kishte tradhtuar mua dhe fëmijën, por ajo që ishte më e keqe ishte se unë isha e çmendur në veten time për t’u ndjerë aq zemërthyer.
U ndjeva sikur isha duke reaguar tepër, që unë nuk duhet të jem kjo e mërzitur që kur fëmija ishte “vetëm” 9 javë. Ka kaq shumë njerëz të tjerë atje me probleme “të vërteta”, isha vetëm egoiste. Kam vazhduar të pres që dhimbja të shkojë larg, ose të zvogëlohet, por kjo nuk ka ndodhur. Më në fund, takova një grua tjetër që dështoi në 10 javë.
Ajo më tregoi përvojën e saj dhe nuk mund të besoja se sa ngjashmëri ndanim në reagimet tona emocionale ndaj humbjes. Më bëri të kuptoj se nuk isha vetëm dhe se ndjenjat e mia ishin normale. Tetori shënoj përvjetorin e dytë të vitit pasi kemi humbur fëmijën tonë. Kur iu afruam, u përpoqa të mendoj për atë që mund të bëja për të ndihmuar të tjerët, teksa ajo grua më ndihmoi.
Kam ardhur me këtë ide të projektit: kam gjetur 11 gra vendëse të cilat kanë përjetuar gjithashtu humbje spontane, por tani kanë një fëmijë të shëndetshëm. Një shtatzëni e suksesshme pas një humbje quhet një Foshnjë Ylber pasi që shiu shfaqet pas një stuhie. Kam fotografuar ata duke bërë një ylber për të festuar bukurinë që mund të vijë nga një shkatërrim i tillë.
Të gjitha këto gra përjetuan përpjekjet e tyre të plleshmërisë, humbjen dhe vështirësitë, por kanë dalë në fundin tjetër me një shtatzëni të suksesshme dhe së shpejti do të takojnë foshnjat e tyre ylber. Qëllimi im është që të sjellë ndërgjegjësimin se si janë dështimet e zakonshme dhe të siguroj shpresë për ata që aktualisht po luftojnë me fertilitet apo humbje.
Humbja e foshnjave prek 1 në 4 gra. Ky është një numër kaq i lartë dhe ende shumë nuk e kuptojnë se cilat janë gabimet e zakonshme. Ky është muaji i ndërgjegjësimit për humbjen e foshnjave në mënyrë që të jetë koha e përkryer për mua të ndajë projektin tim dhe të ndihmojë të sjellë vetëdijen për këtë problem shkatërrues.
Shumë gra vuajnë në heshtje. E mbyllin, e fajësojnë vetveten, ndihen si dështake. Dua që ju të gjitha ta dini se nuk jeni vetëm, nuk është faji juaj dhe se kjo nuk do të thotë që kurrë nuk do të keni një tjetër fëmijë.
Nëse ne fillojmë të flasim për këtë dhe ndarjen e tregimeve tona, ndoshta mund të ndihmojmë njëra-tjetrën për t’u shëruar dhe për të destigmatizuar gabimet. Kam humbur një fëmijë. Unë jam 1 në 4. / Gazeta Shneta