Jessica Friedmann e cila është në spital, mitra e saj është ende e përflakur muaj pas lindjes së djalit të saj Owen. Ajo është ulur në dhomën e pritjes, duke menduar për universitetin e saj të vjetër. Si mund të shkonte në një ndërtesë ku ajo dikur kishte frëngjisht, të ecë deri në 11 shkallë, në dhomën ku dritaret u hapën drejt e në qiell dhe thjesht e “hidhnin atë jashtë”.
Në vend të kësaj, ajo ngrihet dhe ecën në çmendinë.
“Mendoj se duhet të jem brenda dyerve”, thotë ajo.
Infermierja i jep asaj një ind. Friedmann as që e kishte kuptuar se ajo po qante, transmeton Gazeta Shneta.
“Nëse dëshironi quajeni të qarë. Ndjeja sikur trupi im liroj lehtësisht barrën e pikëllimit, dhe lotët u rrokullisën në fytyrë si të mprehtë dhe të kripur, sikur të mos ndaleshin kurrë”.
Hulumtimet e fundit sugjerojnë se një në pesë gra që kanë lindur do të përjetojnë depresion perinatal. Për Friedmann, përvoja ishte e madhe. Ajo e urren veten, nuk ka ndjerë asgjë për djalin e saj, e urren atë se si e ka bërë amësia, si e ka përcaktuar tashmë.
“Mendoja se isha e papërshkueshme nga plumbat”, thotë Friedmann.
“Gratë nuk flasin për këtë mjaftueshëm”, thotë Friedmann.
“Gratë nuk kanë për qëllim të ankohen, ato kanë për qëllim që të kenë një nivel më të lartë dhimbjeje. Që nga koha kur fillojnë menstruacionet na u është thënë se do të jetë e vështirë.
“Është e njëjta gjë me amësinë, kjo ide për të cilën keni kërkuar, keni dashur ta merrni përsipër atë, si nuk guxoni të flisni rreth depresionit prenatal?.”
Friedmann, 30 vjeç, një shkrimtare dhe redaktore, tani që jeton në Canberra, kërkon që gratë të kenë këtë lloj bisede. Dhe nëse publiciteti për librin e lejon atë ta bëjë këtë, kjo është një mundësia që ajo do të marrë.
“Ka rreth 100,000 gra australiane që kalojnë nëpër diçka të ngjashme dhe nuk marrin ndonjë vëmendje të medias rreth rrethanave të tyre.”
“Në një klimë politike në të cilën shërbimet e ndërhyrjes së hershme, siç është skanimi antenatal, janë duke u zhdukur heshtjet, puna që ata bëjnë është më e rëndësishme se kurrë.”
Owen është pesë vjeçar tani. Ai sjell gëzimin e Friedmanit çdo ditë. Terapia, anti-depresionët, mbështetja nga familja e saj, dashuria e fortë e bashkëshortit të saj Mike, kanë ndihmuar me rimëkëmbjen. Edhe shkrimi i librit ka barazuar disi ato kohë të errëta.
“Të jesh në gjendje t’i ringjallë këto vite dhe t’u japë atyre njëfarë kuptimi dhe qëllimi, me të vërtetë më ka vënë në paqe me idenë e asaj që kam kaluar.
“Kur Owen ishte një fëmijë shumë i ri, mungonte lidhja e vërtetë, por tani ai do të hyjë dhe do të takohet me mua në shtrat çdo mëngjes dhe vazhdojmë të kemi një bisedë, ai do të më ftojë në lojërat e tij të vogla.
“Është ajo lidhje, duke u përfshirë në ëndrrat dhe tregimet e tij. Kjo është ajo që ka rëndësi tani”./Gazeta Shneta/