Gjithmonë ëndërrojmë për të ardhmen tonë dhe kur vjen ajo të mungon koha në të cilën ishe duke ëndërruar!
Historia e një nënë e cila tregon tërë sfidat e saj – larg familjes së vet , tregon parenting.firstcry , përcjell GazetaShneta.
Një ditë i vogli im po pyeste për moshën time. Menjëherë pas përgjigjes sime, ajo tha madje që dëshiron të jetë në moshën time sa më shpejtë që të jetë e mundur. Ndihesha sikur kjo të kishte ndodhur edhe më parë. Po, kishte, por ndryshimi i vetëm ishte se unë isha fëmijë dhe nëna ime ishte në vendin tim.
Kur isha në standardin e 7-të, pashë studentë që shkonin në kolegj duke veshur fustan, ktheheshin në shtëpi në 1 pasdite vetë, duke shijuar me miqtë dhe duke kaluar një kohë të këndshme. Gjithmonë kam dashur të rritem shpejt, në mënyrë që edhe të shkoj në kolegj me veshje me ngjyra, të kthehem në shtëpi herët dhe të shijoj jetën. Kjo është sesi unë isha duke parë jetën time në kolegj. Por pasi mbarova standardin tim të 10-të, mora vesh se cili ishte konkursi.
Doja të bëhesha mjek, kështu që më duhej të punoja shumë ditë e natë. Më duhej të qëndroja në një hotel dhe të studioja në një qytet tjetër pasi nuk kishte kolegje të mira në vendin tonë. Nuk kishte asgjë të quajtur kënaqësi për 2 vjet të tërë.
Në fakt, unë mund të takoja familjen time mbase një herë në disa muaj. Por atë herë thjesht doja të arrija qëllimin tim. Kështu që, asgjë nuk më shqetësonte shumë. Më në fund, pata një shans për të studiuar në një kolegj dentar, por edhe ai në ndonjë vend milje larg shtëpisë. Kam hezituar, sepse studimi në atë kolegj do të thoshte të qëndroja larg prindërve të mi për 6 vjet të gjata. Por kjo ishte e vetmja mënyrë për të arritur atë që doja. Nuk mbeti asnjë mundësi tjetër.
Fillova rrugëtimin e jetës sime profesionale. Unë gjithashtu fillova të humbasja keq prindërit e mi. Kisha arritur atë që doja, por humba 8 vjet të vyer të jetës. Nuk është se nuk më pëlqeu jeta ime .Kjo është një pjesë tjetër. Sigurisht, bëra por edhe më munguan prindërit.
Më ka marrë malli për xhiron e nënës sime, ushqimin që ajo bëri, më kanë munguar gjyshërit, më kanë munguar festivalet, kam humbur përleshjet me vëllain tim për arsye marrëzie dhe kryesisht, më ka munguar babai. Thjesht më ka munguar të jem me të.
Por mbërriti koha më e pritur – mbarova diplomimin dhe doja të kthehesha në shtëpi sa më shpejt. Por para kësaj, unë duhej të përfundoja praktikën time e cila ishte e detyrueshme. Kjo ishte mirë sepse unë po kthehesha në shtëpi përgjithmonë. Nuk do të më duhet të qëndroj më pa familjen time. Kurrë. Por një gjë që harrova ishte se isha vajzë dhe duhej të largohesha nga familja dhe të pranoja një familje tjetër. Ishte një kohë kur njerëzit kishin filluar të pyesnin prindërit e mi për martesën time.
Dhe çfarë tjetër? Kishte ardhur një propozim për të cilin prindërit e mi menduan se ishte më i miri për mua. Ndjeva se ishte shumë herët për martesë, por siç thonë ata, propozimet e mira nuk vijnë aq lehtë dhe prindërit e mi menduan se ishte koha e duhur që unë të martohesha.
Para përfundimit të praktikës, unë isha i fejuar. Dhe data e martesës ishte fikse. Dhe çfarë, vetëm një muaj pasi mbarova praktikën time u martova. Tani kisha humbur përgjithmonë shansin të isha me prindërit.
Kjo eshte. Tani, unë jam me ligjet e mia dhe jam i lumtur, por më mungon koha që ka kaluar.
Duke menduar për të gjitha këto, zemra ime bërtiti në heshtje dhe tha – Unë nuk dua që ti të rritet, fëmija im. As unë nuk dua të plakem. Uroj të kisha një makinë me kohë. Unë dua që koha të ndalet. Mu ketu. Po e shijoj në maksimum këtë fazë të jetës. E di që jam egoist, por kështu ndjehem tani. I dua pranë tyre përgjithmonë./GazetaShneta/