Nivelet e oksigjenit të babait të Nilanjana Bhowmick ranë në mënyrë të vazhdueshme pasi ai doli pozitiv për COVID-19.
Ajo po kërkonte një shtrat spitali në Delhi, por shërbimet shëndetësore, të mbingarkuara nga vala e dytë e Indisë, nuk kishin asgjë për të ofruar, rrëfen historinë e prekshme për Business Insider përcjellur nga Gazeta Shneta:
Zemra ime u ftoh ndërsa mjeku na dërgoi një mesazh në WhatsApp për gjendjen e përkeqësuar të babait tim. “Ai ka një inflamacion në mushkëritë e tij – duke pasur parasysh moshën dhe historinë e tij mjekësore – duhet të jeni të përgatitur për ta shtruar në spital”.
Babai im ka Parkinson, një gjendje themelore të zemrës, mushkëri të dobëta dhe presion të lartë të gjakut.
Vazhdoja të mendoja: “Ku do të gjej një shtrat? Apo oksigjen?”.
Me 15 prill, unë dhe prindërit e mi 75 vjeç, vëllau 15 vjeç dhe unë ishim pozitiv për koronavirus. Ne ishim të shokuar, pasi ishim treguar jashtëzakonisht të kujdesshëm kur bëhej fjalë për të mbrojtur veten nga COVID-19, megjithatë nuk dukej e mjaftueshme përballë rritjes së shkallës së infeksionit në Indi.
Nëse India i shpëtoi COVID-19 relativisht lehtë vitin e kaluar, ne po jetojmë një makth në këtë valë të dytë.
Burimi im i mediave sociale ka qenë një reagim i gjatë lutjesh urgjente nga miq, të njohur dhe të panjohur plotësisht. Miku i dikujt, motra e dikujt, babai apo nëna ose gjyshi i dikujt kishin nevojë për ndihmë.
Për dy ditët e para pas testeve tona pozitive, ne monitoruam me padurim babanë tim. Në fillim, ai nuk kishte simptoma të dukshme. Por atëherë nivelet e oksigjenit të tij po binin vazhdimisht.
Zemra ime ishte në trazirë. Mendova se nëse situata e tij vazhdonte të përkeqësohej, nuk do të isha në gjendje ta çoja me makinë në një spital për t’i dhënë atij kujdesin e kërkuar.
Në mbrëmjen e 17 prillit, unë i dërgova mesazh mjekut tonë të familjes me analizat e gjakut dhe i njoftova se nivelet e ngopjes së saturimit me oksigjen të babait tim luhateshin nën 94.
Ata përmes mesazhit të kthyer më informuan për një listë të spitaleve që duhet të telefonoja për ta pranuar babin.
Pas gjysmë dite telefonate, isha në fund të mendjes sime. Askush nuk kishte një shtrat në dispozicion.
Më 20 prill, ende e dobët nga infeksioni im, unë disi e tërhoqa babain në karrige e tij dhe e dërgova në një spital COVID.
“A ka ndonjë shtrat në dispozicion në të gjitha njësitë?” – e pyeta shefen mjekësor, me gjakftohtësi, duke e ditur që ajo do të thoshte jo. Ajo më shikoi me mirësi dhe trishtim. Edhe unë arrita ta përmbyllja pyetjen një buzëqeshje të vogël.
Atë ditë e ktheva babanë. Gishtat e mi kishin qëndruar fort të kryqëzuar gjatë gjithë ditës ndërsa shpresoja që gjendja e tij të mbetej e qëndrueshme.
Në mbrëmjen e 21 prillit, unë u këshillova edhe një herë me mjeken e mushkërive me rezultatet e testit. Ajo konfirmoi se babai im kishte inflamacion në mushkëritë e tij dhe unë duhet të filloja të kërkoja një shtrat spitali.
“Unë e di se sa e vështirë do të ishte në këtë moment,” tha ajo. “Por le të shpresojmë që ai t’u përgjigjet ilaçeve”. As spitali i saj nuk kishte shtretër në dispozicion.
Megjithatë, ditët e fundit, babai im filloi t’u përgjigjej ilaçeve. Ai filloi të fliste në mënyrë koherente dhe të hante ushqim me ne. Dhe më e rëndësishmja, nivelet e tij të oksigjenit u stabilizuan.
Ai ia ka dalë mbanë. Por nëse gjendja e tij ishte përkeqësuar, nuk e di se çfarë mund të kishim bërë.
Kam parë se çfarë ndodh kur një sistem i prishur mbingarkohet me pacientë.
Unë jam ende duke mbajtur atë listë të spitaleve dhe burimeve mjekësore që kam bërë. Po mbaj gishtat kryq që prindërit e mi do të jenë në gjendje të marrin dozën e dytë të vaksinave të tyre pa shumë telashe.
Tragjedia që po zhvillohet këtu është kriza më e madhe në botë COVID-19 që nga fillimi i pandemisë më shumë se një vit më parë. Ndërsa e shkruaj këtë, një tren i mbushur me oksigjen, i pari në llojin e tij dhe që mban 70 tonë gaz, ka arritur në Delhi.
Vendet në të gjithë botën po japin një dorë ndihmuese. Qeveria indiane njoftoi të dielën se do të ngrinin 551 impiante oksigjeni.
Pse nuk i rritëm aftësitë tona më parë? Impiantet e oksigjenit mund të ishin ngritur ndërsa rastet po binin.
Trendet globale duhet të na kishin mësuar vala e dytë do të ishte më e keqe se vala e parë. Do të ketë më shumë ndodhi derisa bota të vaksinohet.
Të hënën, hyra në një krematorium të vogël afër shtëpisë sime, ku ishin djegur shtatë trupa. Nuk kishte staf spitalor ose punonjës shëndetësorë për të vërtetuar shkaqet e vdekjeve të tyre, kështu që ne nuk do ta dimë sa ishin për shkak të COVID-19.
Një lokalist afër më tha: “Unë kurrë nuk kam parë kaq shumë trupa që digjen këtu në të njëjtën kohë”.
Në 12 vjet që jetoj këtu, as unë – ja ktheva me dëshpërim. /Gazeta Shneta/