”Në vitin 2012, partneri im Trent dhe unë e mirëpritëm djalin tonë të parë në këtë botë, Charlie. Dy vjet më vonë në fund të vitit 2014 unë mbeta përsëri shtatzënë. Ishte një hendek i përsosur për moshën trevjeçare për foshnjën dhe Charlie dhe ne ishim të entuziazmuar”, tregon Lauren për të cilën shkruan Kidspot dhe transmeton Gazeta Shneta.
Unë kam qenë rreth gjashtë javë shtatzënë kur kam vënë re diçka në vaginën time. E kisha përjetuar këtë gjatë shtatzënisë me Charlie kështu që unë nuk isha tepër e alarmuar, por bëra një takim me mjekun tim për një kontroll – vetëm për të qenë e sigurt. Por, nuk e dija që nga këtu makthi im ishte duke u shpalosur.
Mjeku im urdhëroi një analizë fillestare me ultrazë, e cila doli të jetë e papërfunduar, kështu që më ka referuar në Spitalin Përkujtimor të Mbretit Edwards për Gratë për një kontrollë pas dy javësh.
Nuk kishte bebe por diçka shumë më të rrezikshme
Pasi më në fund e bëmë atë në skanimin e dytë, unë u shkatërrova kur më thanë që nuk bëhej fjalë për një fëmijë, por përkundrazi kisha ‘një shtatzëni molare’.
Isha kaq e hutuar – si nuk mund të kishte fëmijë? Çfarë ishte një shtatzënie molare?
Mbaj mend duke shikuar ekranin e sonografëve dhe duke parë atë që dukej si një “stuhi dëbore”. Unë kam qenë zemërthyer dhe më mungonte burri im Trent tmerrësisht e që ishte duke punuar në det të hapur në atë kohë.
Mjeku ishte i dashur me mua. Ai tha se i vinte shumë keq që shtatzënia ime nuk ishte e mundshme dhe se unë do të caktoja një D&C (një operacion i vogël për prerjen e legenit) ditën tjetër për të hequr topin e qelizave që po rriteshin në mitrën time. I thashë vetes se do të ishte mirë dhe se dështimet janë një mënyrë e trupit për të hedhur poshtë diçka që nuk është e mirë.
Nga ëndrrat e shtatzënisë në realitetin kancerogjen
Unë menjëherë u panikova dhe kërkova nga Dr Google të gjeja përgjigje për të gjitha frikërat e mija. Kam kaluar disa ditë duke qarë dhe në mosbesim të qartë duke menduar se si diçka që kishte filluar si një nga momentet më të lumtura në jetën time, u kthye kaq shpejt në një makth të gjallë.
Tumori im molar ishte rritur mbrapa dhe po rritej shpejt. Kjo ishte një imitim se si një kancer do të rritej dhe ata tani kishin nevojë për të monitoruar vazhdimisht nivelin e hormoneve të HCG gjatë trajtimit tim për të gjurmuar rritjen e tij. Unë u trajtova si një pacient me kancer. Unë kurrë nuk do ta harroj atë ditë kur ndryshova dosjen që dikur emocionalisht e emërtova ‘dosjen e shtatzënisë’, në ‘dosjen time të kancerit.’
Mbaj mend udhëtimet e mia në spital për ato javë pasuese që të merrja injeksionet methotreksate çdo të tretën ditë dhe pastaj me padurim prisja konfirmimin e rezultateve të testit të gjakut për të parë nëse trajtimi po funksiononte apo jo.
Fillimisht gjithçka shkoi mirë, zvogëloi nivelin e hormoneve të HCG pothuajse në gjysmë – që ishte një rezultat i shkëlqyer dhe premtues.
Rikthim i një ankthi
Plotësisht e kapur nga panika, mora Charlie për një shëtitje në park për të marrë pak ajër të freskët dhe për të mbledhur mendimet e mia. Sapo kisha filluar të shtyja Charlie në luhatëse, se si ndjeva një gush midis këmbëve të mia sikur të isha lagur, kur shikova, pashë se ishte gjak dhe shumë.
E thirra menjëherë Trentin, i cili na mori dhe na çoi drejt në spital. Faleminderit zotit ai nuk ishte në det atë ditë, unë ende nuk e di se si do ta kisha përballuar atë ditë pa të.
Arrita në departamentin e emergjencave të spitalit të grave dhe pashë gjinekologun specialist. Ai më ekzaminoi dhe gjeti dy tumore të reja që rriteshin në hyrjen e vaginës sime, e cila kishte shpërthyer dhe shkaktoi rrjedhje të gjakut të madh.
Niveli i hormoneve të mia HCG ishte katërfishuar gjithashtu. Tumori molar ishte rritur mbrapa në barkun tim, i mbuluar nëpër muret e mitrës dhe metastazuar (përhapur) në vaginën time. Një rrezatim X në gjoks gjithashtu zbuloi se një mushkëri e vogël ishte në rritje në mushkërinë time të majtë. Isha bërë rezistente ndaj kemoterapisë së metotreksatit dhe tumoret ishin rritur me hakmarrje.
Specialisti shpjegoi se sëmundja kishte përparuar në kategorinë ‘rrezik të lartë’. Kisha nevojë për hospitalizim të menjëhershëm për të filluar një regjim intenziv të dozimit të lartë të kemoterapisë të quajtur EMA-CO. Unë u shkatërrova.
Unë u pranova në repartin e onkologjisë në spitalin Sir Charles Gairdner atë pasdite dhe fillova me koktejin e ri të kemoterapisë, i përbërë nga pesë barna të fuqishme. Mbaj mend ulur aty duke i grumbulluar të gjitha dhe duke u përpjekur për të mbledhur mendjen time rreth makthit që ishte përhapur.
Një ylber në fund të stuhisë
Për 12 muajt e ardhshëm duhej të kisha teste mujore të gjakut për të kontrolluar nivelet e hormoneve të HCG të mbetura dhe ne u këshilluam të prisnim një vit nga të qenurit “pa kancer” përpara se të ishim të sigurtë të provonim përsëri.
Një vit përfundimisht kaloi dhe për kënaqësinë tonë absolute unë mbeta përsëri shtatzënë. Gëzimi shpejt u kthye në frikë sepse unë kisha frikë që kjo do të jetë një tjetër shtatzëni molare. Isha shumë e vetëdijshme se pasi kisha pasur një herë një të tillë unë isha shumë më tepër statistikisht në rrezik që të kisha një tjetër.
Me dëshpërim për të gjetur nëse do të kemi një shtatzëni të suksesshme bëmë një skanim me ultrazë pas pesë javë dhe dy ditë. Më thanë se mund të ishte shumë herët për të parë ndonjë gjë, por pothuajse menjëherë e pamë dhe dëgjuam një dridhje të një rrahje të fortë të zemrës në ekran dhe unë plasa në lot. Nuk mund ta besonim.
Ne mirëpritëm motrën e mrekullueshme të Charlie dhe vajzën tonë të bukur, Indi Olivia Welburn që lindi më 3 shkurt 2017 me prerje cezariane emergjente. E lindur në të njejtin spital, fillimi i udhëtimit për fëmijën tonë të dytë filloj pothuajse dy vjet më vonë.