Përshëndetje! Emri im është Juliana dhe unë jam duke rritur një djalë 11-vjeçar. Që në ditët e para të amësisë, jam marrë me sjelljen konfuze të njerëzve të tjerë. Të gjithë dukej se dinin më mirë se une – si duhet të ushqeja, ta pastroja, se si ta tundja për në gjumë dhe më e rëndësishmja, si ta rrisë fëmijën tim.
Dhe atëherë kuptova se nuk kishte të bënte me mua – sot, pothuajse çdo grua që ka një fëmijë kritikohet nga njerëz të tjerë.
Sot, unë dua t’u tregoj lexuesve të Bright Side historinë time për të kapërcyer frikën e imponuar dhe se si më në fund fillova të ndjehem si një nënë e vërtetë përcjell Gazeta Shneta.
Djali im lindi në një shtëpi të vogël materniteti rajonal. Menjëherë, ai u dërgua në repartin e fëmijëve dhe ma dhanë mua vetëm sipas një orari të rreptë.
Foshnja ime kishte një fytyrë të zemëruar dhe të fryrë dhe ai nuk mund ta hapte njërën nga sytë.
Wow, bëra një person me gishta, qerpikë dhe gjithçka tjetër.”
Por ajo “dashuri e premtuar” nuk nxitoi menjëherë.
Më vinte turp.
Më duket se pothuajse çdo grua e njeh këtë ndjenjë: “Ajo duhet të turpërohet përgjithmonë.”
Ju do të lindni vetë (një seksion C nuk konsiderohet të lindni) dhe pastaj, për aq kohë sa të jetë e mundur, duhet të ushqeni me gji (ushqyerja artificiale është për njerëzit dembelë).
Duhet të filloni zhvillimin e fëmijës tuaj që në ditët e para të jetës së tyre, pastaj t’i ndihmoni ata të kalojnë kopshtin, shkollën dhe përfundimisht kolegjin.
Nëse nuk i bëni këto gjëra, do të gjykoheni dhe kritikoheni nga njerëzit me zjarr sadist në sytë e tyre.
Por në një moment, fillova të qetësohem.
Këtë vit, fëmija im po mbushte 11 vjet. Dhe vetëm kohët e fundit kam kuptuar që djali im dhe unë jemi tmerrësisht të lodhur nga presioni i vazhdueshëm nga të gjithë dhe më në fund mund të pranoj tek vetja që nuk jam një nënë e përsosur.
Unë nuk ndihem i turpëruar që kam një seksion C. Përsëri, unë linda, nuk u fsheha nga kontraktimet.
Po, kur djali im ishte 6 muajsh, ai filloi të hante ushqim artificial. Kryesisht për shkak të qëndrimit histerik ndaj ushqyerjes me gji.
Ata ju shikojnë sikur jeni një nënë dembele, dhe vjehrra juaj thotë, “Gratë e dobëta si ju nuk kanë qumësht të mjaftueshëm.”
Unë nuk e bëra djalin tim të dëgjonte muzikë klasike dhe nuk i vura letra në mure. Por ai kishte një raft me lodra të lezetshme që mund të luante megjithatë me sa dëshironte.
Rreth 3 muaj pasi linda, unë ndalova të ngrohja e shishet e tij dhe hekurosjen e çarçafëve. Kjo nuk ndikoi në shëndetin e djalit tim, por jeta ime u bë shumë më e lehtë menjëherë.
Kur ai ishte 4 vjeç, unë u divorcova. Kuptova që nuk mund të jetoja më në këtë ritëm të çmendur si gruaja e përsosur, nëna e përsosur edhe amvise e përsosur. Por po, kam turp që djali im duhet të rritet pa babanë e tij.
Nënat janë gjithashtu njerëzore.
Unë u ndjeva e turpëruar kur kuptova që fëmija im dhe unë nuk duhej të dukeshim tamam si familjet e përsosura nga revistat mëmë. Ne nuk jemi robotë, jemi njerëz dhe të gjithë kemi të drejtë të ndiejmë emocionet tona dhe meritojmë t’u jepet hapësirë.
Dhe dashuria u shfaq natyrshëm.
Dashuria ime për djalin tim u shfaq si një ndjenjë e vërtetë, e vetëdijshme. Unë jam e interesuar të shikoj që fëmija im të rritet, të ndryshojë dhe të mësojë të merret me vështirësitë në jetë, duke gjetur terren të përbashkët me njerëzit e tjerë.
Dhe unë gjithmonë e puth atë për natën e mirë dhe kurrë nuk them, “Kam turp për ty”.
Kjo është e gjitha sepse unë me të vërtetë nuk kujdesem për mendimet e njerëzve të tjerë./Gazeta Shneta/