Një nënë ndan atë që ka mësuar në dekadën e parë të rritjes së një fëmije me sindromën Down.
Më 30 dhjetor, ne festuam ditëlindjen e 10-të të vajzës sonë. Ishte një festë tipike thotë ajo për Parents. Shkuam në një park lokal trampoline me një duzinë miq dhe kushërinj, fëmijët u hodhën shumë, dhe më pas hëngrëm tortë dhe pica. Penny fiku qirinjtë dhe rrezatoi ndërsa hapi dhurata.
Kjo përvojë përmbledh shumë atë që kam mësuar pas 10 viteve të prindërimit të një fëmije me sindromën Down përcjell Gazeta Shneta.
– Ne nuk kemi nevojë për keqardhje. Ne kemi nevojë për miq. Aftësia e kufizuar e Penny e bën keqardhjen të lehtë dhe miqësinë, por ne nuk kemi nevojë që dikush të ndihet i trishtuar në emër të saj.
Ajo nuk është e trishtuar. Ne nuk jemi të trishtuar. Ne nuk kemi nevojë që dikush të nxitojë për t’i bërë gjërat më të lehta ose më të shpejta për të. Ne thjesht kemi nevojë që njerëzit ta shohin atë për atë që është dhe ta duam atë në mes të pikave të forta dhe të dobëta të saj.
-Ajo është vetëm një fëmijë. Penny ka kuarcat dhe pikat e saj të ndryshme që janë të ndryshme nga fëmijët e tjerë – dhe të ndryshëm nga fëmijët e tjerë me sindromën Daun. Ndodh që i pëlqen të lexojë dhe nuk intereson për artin. Gjimnastika e magjeps atë, por nuk i intereson sportet.
-Dashuria është më e fortë se frika. Kisha frikë për atë që mbajti e ardhmja e Penny-it. Tani mezi pres të shoh se çfarë dhurata të mrekullueshme ka në ardhmen e saj për familjen, komunitetin dhe botën e saj. /Gazeta Shneta /