Gjetja e një ekuilibri në jetën prindërore është e vështirë. Njohja e sasisë së duhur të përpjekjeve kundrejt sasisë së duhur të mos-kokqarjes është pothuajse e pamundur.
Është një proces i vazhdueshëm ndërmjet racionales dhe emocionales, transmeton Gazeta Shneta.
Instruktorja e jogas, Crystal Hoshaw e cila shkruan rreth jetës si nënë ka treguar rreth betejës së saj me ankthin të cilin e ka përjetuar për një kohë të caktuar gjersa ishte nënë.
Ajo ka thënë se ka shumë ditë që e gjen veten duke u mbingarkuar me mendime nëse fëmija i saj po sillet siç duhet, nëse po e tepron me sjellje të pahijshme etj.
Ju e shihni fëmijën tuaj të bëjë një gjë të gabuar dhe kjo është si një jetë e tërë e sjelljes maladaptive dhe braktisja sociale para syve tuaj.
“Është kaq thelbësore, sidomos kur ke një mendje të shpejtë dhe të hidhur, për të ruajtur portat dhe për të ushqyer ushqimin pozitiv mendor”, ka thënë Hoshaw.
Kur mendja të bëhet armiku juaj
Natyrisht, nuk është kënaqësi ta përjetosh këtë si prind, por kur ndodh shpesh herë, është tepër e padrejtë për fëmijën tënd.
Për fat të keq e kam mësuar këtë mënyrë të vështirë si një person që ka përjetuar ankthin gjatë gjithë jetës së saj.
Një mendim negativ mund të çojë në një tjetër, dhe shpejt një zinxhir i këtyre mendimeve mund të bëhet një sulm i zhurmshëm i panikut. Kjo është arsyeja pse është kaq thelbësore, sidomos kur ke një mendje të shpejtë dhe të hidhur për të ruajtur portat dhe për të ushqyer mendimin pozitiv.
Praktika të tilla si meditimi, yoga dhe vetë-kujdesi janë thelbësore, shkruan Motherly.
Në jetën time dhe në udhëtimin tim për lirinë nga tirania e vetë mendjes sime, ata nuk janë fakultative.
Kur është fjala për fëmijën tim, kam mësuar se ai e sheh veten se si unë e shoh atë. Dhe dua të them këtë plotësisht fjalë për fjalë.
Nëse unë jam duke e paramenduar djalin tim duke bërë disa sjellje të caktuara si ngacmimi i tjerëve në shkollë, ai medoemos se do e përvetësojë atë perceptim. Nuk është sikur ai mund ta lexojë mendjen time – por në njëfarë kuptimi, edhe e bën.
Për një fëmijë, nuk ka dallim midis shikimit “po tregohesh i keq” dhe atij që thotë “Ju jeni një person i keq”.
Fatkeqësisht, ankthi dhe negativiteti që kanë pllakosur anëtarët e familjes sime mbrapa disa breza, i është kaluar gjithashtu atij. Në një farë mase, ajo jeton në kujtesën tonë qelizore ashtu siç bën gjithë trauma.
Kur e kuptova sa ankthi që po përjetoja po ndikon djalin tim, unë shkova në një udhëtim të gjatë, të vështirë që të kuptoj se si të mos bëhesha një rrëmujë e tillë nervore gjatë gjithë kohës.
Unë e kam parë vetë se kur jam në një gjendje të balancuar, jo të shqetësuar, djali im ndihet i sigurt, i qëndrueshëm, i dashur dhe i dëgjuar. Çfarë do të thotë kjo për mua është se ankthi nuk është më një opsion. Mirëqenia e djalit tim është shumë e rëndësishme për të kaluar një ditë tjetër nga frika./GazetaShneta/