Hera e parë që më rrahu ndërsa ishte shtatzënë, ai më gosite në stomak. Ai më shkelmoi vazhdimisht në të. Unë shkova tek doktori të nesërmen, bëra një tregim dhe isha i shqetësuar për fëmijën.
Ata më kontrolluan me një sonogram dhe më siguroi se çdo gjë dukej mirë, por edhe atëherë nuk mund t’i besoja. Për muaj, mendoja se rrahja kishte qenë kaq e keqe, diçka që duhej të ishte e gabuar në fëmijën.
Kjo nuk ishte rrahja e fundit. Pas herës së parë, burri im duket sikur bënte një përpjekje të bashkërenduar për të shmangur zonën e stomakut.
Pas këtyre incidenteve, ai do të largohej dhe do të kthehej shumë më i qetë, por kurrë nuk kërkoi falje.
Por, rrahjet vazhdonin gjatë shtatzënisë dhe madje marrëdhëniet tona u përkeqësuan. Çdo ditë më rrahte me shkop bejsbolli.
Gjëja e tmerrshme është që, duke qëndruar me burrin tim për aq kohë për hir të fëmijëve, kam bërë shumë dëme.
Djali im i madh u rrit duke marrë goditje si rezultat i përpjekjes për të më mbrojtur mua, njësoj si djali i vogël.
Ky moment i veçantë ishte një pikë kthese. Unë kisha planifikuar vetëvrasjen time, ndërsa isha duke vuajtur nga trauma dhe depresioni për vite me radhë, dhe kam ekzistuar në mënyrë të mbijetesës. Unë kam qenë i bindur se duke qëndruar dhe duke mbijetuar , kam qenë së paku në gjendje t’i mbroj fëmijët e mi prej tij.
Tani punoj si specialiste e avokimit dhe shumica e punës sime është në fushën e adoleshencës dhe abuzimin e tyre./Gazeta Shneta/