Kur mbeta shtatëzënë me fëmijën tim të katërt, e dija se po planifikoja një lindje pa ilaçe. Sa për t’ju dhënë ca informata: Kam një problem shëndetësor që quhet trombocitopeni gestazionale, që nënkupton se trombocitet e gjakut tim zvogëlohen gjatë shtatzënisë. Dhe nëse ato zvogëlohen shumë, nuk mund të marrës epidural.
Por, ajo çfarë ndodhi ishte se unë me të vërtetë po bëja lindjen pa ilaçe – por jo në mënyrën që e kisha planifikuar.
Shenjat e para të lindjes
Një natë, para orës 1, uji mu derdh pa pritmas. E thirra maminë time dhe më tha që të bëja një dush, të relaksohem dhe të shkoj në shtrat. Të prisnim pak do të na tregonte nëse lindja ishte diçka që do të ndodhte atë natë. Pasiqë e mbylla telefonin, vala e parë e shtyerjeve filloj. Wow! Shkova në banjë, u futa në guaskën e dushit dhe po ndjeja këto shtyerje. I thash burrit tim ”Ti fli se nuk më duhesh”.
Lindja kishte filluar
Rreth orës 5:30 në mëngjes, e zgjova burrin tim. Isha duke luftuar me dhimbjet, gjë që veç përkeqësohej edhe më shumë dhe më duhej ai që të më mbante të relaksuar. Edhe pas kësaj besoja që do të lindja të nesërmen. Por, kur i llogaritëm, dhimbjet e lindjes ishin vetëm duke u shtuar, kështu menduam se ky ishte momenti të shkonim në spital. E thirrëm një shoqe që e kishim planifikuar që do të kujdesej për fëmijët e tjerë dhe e thirra edhe njëherë maminë time edhe pse mezi flisja.
Lindja ndodhi
Rreth orës 7:30 në mëngjes, mezi zbrisja shkallëve vetëm me forcën time, sepse isha e sigurtë që do të lindja. Ende, isha shumë në dyshime se sa gjatë mund të zgjaste lindja. Fillova të futem në banjo dhe hoqa rrobat. Pse? Se kisha as idenë. Ishte thjeshtë një instikt. Burri im po provonte të më fuste në veturë, por unë me të vërtetë kisha nevojë të kryeja këtë nevojë.
“A je duke e shtyrl?” Më pyeti burri im. Bërtita disa herë që “Nuk mundem” dhe çdo gjë brenda trupit tim më thoshte të shtyja dhe më fort. Duke shkuar poshtë, arrita të shoh kokën e bebit tim. Edhe dy shtytje dhe ajo doli jashtë. Më duhet të them që, pavarësisht dhimbjeve të lindjes, lindja nuk kishe dhimbje. Ishte më shumë ndjenjë e çlirimit.
“Sjell disa peshqirë” i thash burrit tim. Ai ma ktheu në mënyrë komike, “Ku janë?” (Seriozisht? Jetojmë këtu qe 10 vite!)
Pasiqë bebi im lindi, nuk qau, por kjo nuk më shqetsoi. Ajo po shikonte përreth dhe lëkura e saj ishte një ngjyrë e çeltë roze. Fatmirësisht,a jo po merrte frymë. Tham me vete, okay nuk qenka emergjente, kështuqë nuke thirrëm ndihmën e shpejtë. E thirrëm maminë tonë dhe nuk u surprizua fare. ”Foshnjet e lindura në këtë mënyrë zakonisht janë mirë”, na tha ajo. ”Por, thërrisni ndihmën e shpejtë”, shkruan Womens Health Magazine transmeton Gazeta Shneta.