Një sondazh i fundit i kryer nga studiuesit e Universitetit të Miçiganit zbuloi se 71% e rreth 2000 amerikanëve të anketuar (të moshës 50-80 vjeç) thanë se kishin besime fetare që ishin të rëndësishme për ta.
Prej tyre, 19% raportuan se besimet e tyre fetare ndikuan në një farë mënyre në vendimet e tyre për kujdesin shëndetësor, shkruan Medical Xpress përcjell Gazeta Shneta.
Më tej, ndërsa një shumicë e konsiderueshme e atyre 71% ndiheshin rehat duke diskutuar këto besime me profesionistët e tyre të kujdesit shëndetësor, vetëm 28% donin të pyeteshin për besimet e tyre fetare si pjesë e kujdesit të tyre shëndetësor.
Vetëm një e katërta e të anketuarve thanë se kishin folur për besimet e tyre fetare ose shpirtërore me një profesionist të kujdesit shëndetësor.
E gjithë kjo ngre pyetje interesante etike. A duhet që mjekët të diskutojnë fenë me pacientët e tyre fetarë?
Të dhënat e Miçiganit tregojnë se disa pacientë e duan këtë – por kjo nuk e bën domosdoshmërisht të justifikueshme nga pikëpamja etike.
Për të adresuar këto pyetje të rëndësishme etike, është e rëndësishme që fillimisht të sqarohet se çfarë nënkuptohet me “diskutimin” e fesë. Kjo mund të variojë nga masat e thjeshta, të tilla si pyetja e pacientëve si pjesë e procesit të regjistrimit nëse janë fetarë, deri te diskutimet më të përfshira rreth asaj se çfarë përfshijnë besimet fetare të pacientit dhe si lidhen këto me vendimmarrjen e tyre në lidhje me shëndetin e tyre.
Në artikullin e botuar së fundmi në revistën Bioethics, ne fokusohemi në këto forma më të përfshira të diskutimit fetar me pacientët.
A është ndonjëherë e pranueshme nga pikëpamja etike që mjekët të diskutojnë fenë me pacientët e tyre fetarë? Dhe, nëse po, a mund të shkojmë aq larg sa të themi se mjekët duhet të priten ose të detyrohen ta bëjnë këtë?
Mjekët i shmangen diskutimit
Një arsye pse mjekët nuk janë të detyruar të diskutojnë fenë me pacientët e tyre fetarë është se ajo nuk është praktike.
Studimet kanë treguar se mjekët shpesh shmangin diskutimin e fesë me pacientët, kryesisht sepse shumë mendojnë se u mungon njohuria, koha dhe trajnimi i mjaftueshëm profesional për ta bërë këtë.
Kjo vlen edhe për mjekët që janë vetë fetarë. Feja është komplekse dhe personale. Dy individë që ndjekin të njëjtën fe mund të kenë besime dhe ide shumë të ndryshme fetare se si t’i zbatojnë këto besime në vendimmarrjen mjekësore.
Nuk është e mundur (as, siç argumentojmë më poshtë, e dëshirueshme profesionalisht) që mjekët të kenë ekspertizë të mjaftueshme fetare për të qenë në gjendje të diskutojnë kuptimplotë fenë me të gjithë pacientët e tyre.
Mjekët tashmë janë nën presion për kohë dhe koha e shpenzuar për të diskutuar fenë me pacientët është kohë që mund të përdoret më mirë për të adresuar nevojat mjekësore të pacientëve.
Çështja e etikës
Por ndërkohë që këto probleme praktike mund të mendohet se minojnë idenë se mjekët janë të detyruar etikisht të diskutojnë fenë me pacientët e tyre fetarë, disa mund të sugjerojnë se megjithatë mund të jetë e pranueshme nga pikëpamja etike për mjekët që të përfshihen në diskutime të tilla aty ku është e mundur – pra aty ku ata kanë trajnimin, kohën dhe burimet e nevojshme për ta bërë këtë.
Megjithatë, gjatë laicizimit të profesionit mjekësor në Amerikë në mesin e shekullit të 19-të, mjekët që ndërthurnin etikën ose besimet fetare me vendimmarrjen mjekësore u konsideruan si joprofesionistë.
Në zhvillimin e kodit të saj pionier të etikës mjekësore gjatë shekullit të 19-të, Shoqata Mjekësore Amerikane u përpoq në mënyrë eksplicite të ndante rolin profesional të mjekëve nga feja.
Mjekët i detyrohen komunitetit gatishmërinë për të ofruar shërbimet e nevojshme mjekësore për t’u mundësuar pacientëve të arrijnë dhe të ruajnë shëndetit, dhe komuniteti me të drejtë pret që çdo mjek të ofrojë shërbime të tilla.
Megjithatë, mjekëve nuk u është dhënë monopoli i ekspertizës për ofrimin e këshillave fetare për pacientët. Dhënia e këshillave të tilla nuk është diçka që komuniteti mund të presë me të drejtë nga çdo mjek.
Edhe nëse disa mjekë kanë gjithashtu ekspertizë fetare, nuk është e përshtatshme që mjekët, në cilësinë e tyre si mjekë, të qëndrojnë pranë komunitetit – dhe të konsiderohen nga pacientët si ekspertë për çështjet fetare.
Por ndërsa mjekët mund të kenë një detyrë profesionale për të siguruar që interesat fetare të pacientëve të tyre (nëse ka) të adresohen, kjo nuk nënkupton që duhet të jenë vetë mjekët ata që adresojnë drejtpërdrejt këto interesa.
Mjekët mund të ndihmojnë ende në mënyra të tërthorta për të siguruar që interesat fetare të pacientit të tyre (nëse ka) të adresohen – për shembull, duke e referuar pacientin te një figurë fetare për t’u konsultuar. /Gazeta Shneta/