Një mbrëmje disa muaj më parë, takova një mike dhe ish-kolege për pije. Ndërsa qëndruam në bar duke pritur për të vendosur porosinë tonë, ajo më pyeti diçka që më bëri të ndihesha e pakëndshme, e sikletshme dhe gjithashtu pak fajtore.
“A dini ndonjë gjë në lidhje mbi “Planet e Edukimit të individualizuara” pyeti ajo.”Unë thjesht zbulova se vajza ime mund të ketë disa vonesa, fillon ajo rrëfimin për Parents përcjell Gazeta Shneta.
Mësuesja e saj thotë se ajo po lufton me lexim, dhe paaftësia e saj për t’i kushtuar vëmendje po shkakton disa probleme të sjelljes.” – më tregoi mikja.
“A dini ndonjë gjë në lidhje me arsimin special?” pyeti ajo, duke u inatosur. “Kjo është gjithçka e re për mua. Është si një gjuhë tjetër.”- insistonte ajo.
Si mund ti them, “Po, unë jam e aftë për procesin mbi “Planet e Edukimit të individualizuara”!
A do të jem në gjendje të sqaroj në mënyrë të duhur se megjithëse do të ishim miq për gati një gjysmë duzine vjet, nuk do i thoja kurrë asaj që djali im ka autizëm?
Diagnostikimi im më i ri nuk është i ri. Ai e priti tetë vjet më parë. Ndërsa kjo mund të tingëllojë si kohë e mjaftueshme për tu pajtuar me të, në shumë mënyra, ndjehet sikur të ishte edhe dje dhe një jetë më parë.
Kur mendoj përsëri në atë ditë, unë mund të shoh mjekun, infermieren në mënyrë të përsëritur duke u përpjekur të tërheq vëmendjen e vogëlushit tim të atëhershëm, duke e quajtur “Charlie! Charlie! Charlie!” dhe akoma më ndal frymën.
Gjendja e djalit tim nuk ishte diçka që qëllimisht e kisha fshehur nga shoqja ime. Por në atë moment, e ndjeva si një gjë jashtëzakonisht e madhe që nuk e kisha përmendur më parë.
Nuk është një bisedë e thjeshtë për tu pasur!
Për shkak se autizmi është një çrregullim i spektrit, i karakterizuar nga shkallë të ndryshme sfidash me komunikimin, aftësitë shoqërore dhe sjelljet përsëritëse, do të thotë diçka ndryshe nga të gjithë.
Kur tregoni se fëmija juaj ka autizëm, shpesh njerëzit krijojnë skena nga “Rain Man “ose The “Good Doctor” dhe i ndëgjon më pas urimet e tyre: “Ndoshta ju jeni duke rritur Ajnshtajnin tjetër!”
Ose, ata kujtojnë histori marramendëse lajmesh për fëmijë që janë larguar nga shkolla apo shtëpië vetëm për të përmbushur një fund shkatërrues. Ata ofrojnë shqetësime (mendojnë ata): “Ju duhet të shqetësoheni gjatë gjithë kohës. A do të thotë kjo se ai do të jetojë me ju përgjithmonë?”
Të tjerët nuk dinë çfarë të thonë, dhe unë e marr atë sinjal të tyre. Ndonjëherë nëna ka nevojë për pushim.
Siç mund ta dini kushdo që kujdeset për një të dashur me autizëm, ka ditë (dhe shpesh javë ose muaj), kur ndihet gjithëpërfshirës.
Kur u thoni njerëzve që fëmija juaj ka autizëm, shumica kanë pyetje. Fatkeqësisht,une nuk kam përgjigje. Shumë do të pyesin atë që kinse unë e shkaktuar atë gjendje gjatë shtatëzanisë.
Sikur ta dija. Unë do të doja të isha në gjendje ta shpjegoja atë, të tregoja momentin e saktë që Charlie filloi të largohej nga ne, i joshur në një botë të izoluar, megjithëse fizikisht i pranishëm.
Uroj që ta lidhja atë me një gabim që bëra gjatë rrugës sepse e di se kjo do të qetësonte frikën e prindërve të tjerë dhe do të shërbente si një udhërrëfyes për një terren më të sigurt.
Por unë nuk mund të ofroj ndonjë gjë absolute, dhe nuk dua të përfshihem në teoritë mbi vaksinat ose terapitë. Nuk kam kohë ose energji.
Teksti i këtyre mesazheve është se fëmija im ka një problem që duhet të zgjidhet. Kjo dhemb.
Nëse jeni një prind që ndjeheni të kundërshtuar në lidhje me ndarjen e diagnozës së fëmijës tuaj, dijeni që nuk ka një afat kohor të duhur dhe nuk keni pse ta justifikoni vendimin tuaj për këdo. Cdohere./Gazeta Shneta/