Kjo kohë e vitit është një përzierje e dyfishtë e trishtimit dhe keqardhjes për mua. Brenda një periudhe të shkurtër prej një muaji, unë festoj ditëlindjen e nënës sime, Ditën e Nënës dhe pastaj përvjetorin e vdekjes së nënës sime.
Askush nuk dëshiron qëvazhdimisht t’ua rikujtoj të gjithë të tjerëve hidhërimin e brendshëm që gjendet rreth humbjes së personit të dashur, kështu që unë përpiqem t’i mbajë diskutimin e mia publike për atë çështje në minimum.
Ajo ishte e diagnostifikuar, kështu në betejë e sipër me kancerin nuk doli ta mundte dot.
Për një periudhë të shkurtë, nëna e mbajti djalin tim pranë saj. Ajo kurrë nuk do të jetonte aq gjatë sa ta shihte gjithë gëzimin e tij të, por ai u vendos në një moment në universin e saj.
Kjo është dhimbja që na tregon se dashuria jonë është e rëndësishme. Edhe pse kanë kaluar 10 vite, mua as nuk më është larguar dëshira e qëndrimit më të gjatë të nënës me djalin tim, asnjë kujtim nga ajo nuk më është larguar krejtësisht!/Gazeta Shneta/