Në moshën 2- vjeçare, ai u diagnostikua me autizëm dhe nga atëherë filloi një sfidë tjetër.
Historia e nje nënë që vazhdon t’i përballoj sfidat me djalin e saj autik, shkruan Parents , transmeton GazetaShneta.
“Burri im dhe unë jemi të dy edukatorë, kështu që kur e imagjinonim të ardhmen tonë me fëmijët, menduam për atë që do t’ua mësonim atyre: si të ecnin, si të lexonin.Pastaj, më vonë, gjërat më të vështira: si të mësojnë algjebër, si të ngasim, si të mbijetojmë dashurinë e tyre të parë.
Kur djali ynë i parë erdhi në jetë, ai foli shpejt dhe me gatishmëri. Fjala e parë e Aleksandrit ishte hëna, prandaj ne i bëmë atij një sistem diellor model. Ndërsa, ai u rrit, u mbështetëm në bibliotekën tonë për të ushqyer interesat e tij në ndryshim: vullkanet, dinosaurët, kalorësit mesjetarë, robotët.
Djali ynë i dytë ishte një histori tjetër. Zachary ishte më i qetë, duke preferuar të imitonte sesa të thoshte një fjalë. Në moshën 2 – vjeçare, ai u diagnostikua me autizëm dhe nga atëherë filloi edukimi ynë.
Fillimisht u kthyem te librat për të mësuar më shumë. Por ,ka një frazë shumë të përsëritur në komunitetin e autizmit: “Nëse e njeh një person me autizëm, atëherë e njeh një person me autizëm“. Duhej të harroheshim supozimet dhe stereotipet tona dhe të bëhesh studentë të ekspertit më të mirë që njihnim: Zachary vetë.
Ai na ka mësuar gjërat më të vështira: si të duam lirisht dhe plotësisht, si të hidheshim për gëzimin e dukshëm, si të merreshim me të mirën e të huajve “. Dhe nga ai kam mësuar se ndërkohë që mendoja se prindërit do të ishin në lidhje me mënyrën se si i formojmë fëmijët tanë, shpesh është më mirë të mendojmë për mënyrat se si ata na formojnë neve./Gazeta Shneta/