Shkruan Lira Gjika
Kur fëmija deklaron frikërat e tij, prindërit në vend që ta inkurajojnë që ai ka kurajo të tregojë dhe pranojë frikën, ata e fyejnë. E fyejnë si me gjeste edhe me shprehjet steriotipike si: “Sa budalla që je, e pse ke frikë”?
Këto shprehje nuk e inkurajojnë, ato vetëm e hutojnë dhe poshtërojnë fëmijën. Asnjë prindi nuk I shkon në mëndje që është kurajo e madhe të artikulosh dhe argumentosh frikën që ndjen.
Fëmija, pret nga i rrituri një fjalë, një rrugëzgjidhje dhe jo përqeshje dhe mosvlerësim. Fëmija ndihet keq, pasi frika e tij nuk është ndaj një gjëje konkrete, apo sic shprehen psikologët, nuk është racionale, si frika e të rriturit.
Frika e fëmijës është iracionale, pra e papërcaktuar. Për këtë arsye dhe pse është i parritur, fëmija ka nevojë për kurajo dhe mbështetjen e të rriturit që të mund të sqarojë këtë problem kaq të vështirë, siç është frika.
Po për fat të keq, fëmija shpesh gjëndet nën “breshërinë” e etiketimeve.
I rrituri duhet t’i vlerësojë kurajon që ai fëmija, arrin të pranojë frikën dhe t’i tregojë se ai vetë, në fëmijërinë e tij, nuk e kish këtë kurajo, apo iu desh shumë mund që ta pranojë. I rrituri mund t’i tregojë se frika është një mësues shumë i mirë që të mëson shumë gjëra të rëndësishme për jetën.
Të rritur, sa bëni pyetje që vetëm ngatërrojnë, përpiquni të ndihmoni fëmijën e të mos e lini vetëm në këtë fazë të vështirë të jetës, e cila “shtrihet” rreth moshës 5-12 vjeç. Lira Gjika
Artikulli i botuar është plotësisht pjesë e autores dhe nuk ka ndryshime në shkrimin e saj.