“Zoti. dhe znj. Smith, urime! Është djalë!”
Obstetrja-ja jonë mendoi se kisha lindur një djalë. Sa emocionuese. Megjithatë, për tre vjet e gjysmë që nga ajo kohë, kam zbuluar unë në fakt e kam lindur një vajzë.
“Mami, a mund të më japësh llakun e thonjeve?”
“Dua të vishem me fustan!”
“A mund t’i bëjë flokët e mia jashtë si Princesha Elsa?”
“Së shpejti unë do të jem një vajzë!”
Këto janë gjëra që nuk mund t’i presim një 3-vjeçar t’i thotë.
Si nëna e Jozefit, unë e pyeta për mos zbatimin e roleve strikte gjinore në familjen tonë. Burri im dhe unë kurrë nuk u thamë fëmijëve tanë se mund ose nuk mund të bënin diçka për shkak të gjinisë së tyre. Kam bindur veten se djali im po testonte kufijtë e tij. Mendova se e donte shumë mamanë dhe motrën e tij, ai donte të ishte si ne.
Nga mosha 2 vjeçare, kishte disa shenja që tregonin se djali im ndihej si një vajzë. Pak para 3 vjeçe, shenjat u bënë gjithnjë e më të dukshme. Jozefi filloi të thoshte se ishte një vajzë çdo ditë, disa herë në ditë. Ne do t’i thonim atij: “Ti mund të jesh gjithçka që dëshiron!” Ai ishte shumë këmbëngulës, prandaj vendosëm që nuk mund ta mohonim më.
Pas katër muajsh qëndrueshmëri, këmbëngulje dhe këmbëngulje nga djali ynë i kaloj në identitetin femëror, kështu, unë vazhdoja t’i bleja rroba të gjinisë femërore, për ta bërë të lumtur atë.
Kështu, me këtë akt, ne deklaruam atë si vajzën tonë./Gazeta Shneta/