Jeta ime ishte jashtëzakonisht e zënë. Djali im Ryan ishte dy vjec dhe sapo kishte filluar kopshtin. Kisha pak kohë për të vizituar prindërit e mi. Nëna ime thërriste shpesh, por shumicën e herave i thoja se do e telefonoja kur do jem e lirë. Babai im më tha të telefonoja një herë në ditë dhe vetëm të thoja Tungjatjeta.
Një ditë më mori nëna në telefon dhe kësaj rradhe këmbguli ta dëgjoja deri në fund thotë ajo për Parenting.firstcry ku dhe me tha se është diagnostikuar me kancer të gjirit transmeton Gazeta Shneta.
Si mund të ndodhte një gjë e tillë e tmerrshme me nënën time. Ajo drejtoi një jetë kaq të shëndetshme. Ajo praktikonte yoga, hante një dietë të ekuilibruar dhe nuk u kënaq kurrë me kënaqësitë e botës duke ngrënë jashtë ose duke pirë.
Padyshim që kishte një gabim, i thashë burrit tim gjatë rrugës. Ne patjetër duhet të shkojmë në një laborator më të përparuar dhe të zhvillonim analiza përsëri.
Babai im sugjeroi që ta operonim atë nga një onkolog i njohur në Indi. Sipas tij ajo do të ishte në zonën e rehatisë dhe do të mund të rikuperohej së shpejti. Njëzëri u pajtuam dhe pa humbur kohë fluturuam në Indi.
Ajo u operua me sukses. Sipas mjekëve kanceri sapo kishte filluar. Kirurgjia ishte një procedurë e thjeshtë. Seancat e kimioterapisë dhe rrezatimit ishin pengesat me të cilat nëna ime duhej të kalonte për të qenë në rregull.
Do të duhej një vit ose më shumë derisa të gjitha procedurat të përfundonin. Vendosa të jem atje pa marrë parasysh çfarë. Nëna ime këmbënguli që të kthehem pasi kisha një fëmijë 2 vjeç në shtëpi.
Thjesht kam dashur të përqendrohem në mirëqenien e saj. Mendimi për të qenë larg saj ishte i paimagjinueshëm.
Unë qëndrova me të për 20 ditë pas operacionit. Nuk doja ta lija edhe për një minutë.
Filloi kimioterapia e saj dhe ajo filloi të humb flokët e saj. Një ditë e vizitova me Ryan që u frikësua sepse tani ajo pothuajse nuk kishte flokë në kokë. Ajo u ndje në siklet dhe më kërkoi që të mos e merrja herën tjetër, në mënyrë që ai ta kujtojë atë si nani më të bukur që mund të kishte.
Nuk mund ta harroj kimioterapinë. Ajo pësoi dhimbje ekstreme në të gjitha 8 seancat. Më vonë i dhamë lëng shege për të ringjallur energjinë e saj. Pas 5 muajsh filloi radioterapia e saj ku ajo duhej t’i nënshtrohej 32 seancave.
Ne pretenduam të luftonim si kohërat e vjetra për ta përtypur këtë sfidë. Trupi i saj ishte i brishtë dhe i dobët me aq shumë gjëra që i ndodhnin asaj në çdo kohë.
Unë u bëra e pjekur, e pavarur dhe me përgjegjësi. Kam kuptuar gjithashtu që prindërit nuk mund të zëvendësohen. Prania e tyre është si një frymë e ajrit të pastër në jetën tonë.
Sepse janë ata, të cilët na duan pa kushte dhe nuk presin asgjë përveç kohës sonë për kthim. Ata janë dashuria jonë e parë dhe do të qëndrojnë kështu deri në frymën tonë të fundit.
E kuptova vlerën e prindërve në një mënyrë të vështirë… Më beso! Asgjë nuk është më e kënaqshme sesa të vendosësh një buzëqeshje në fytyrën e mamit dhe babit. Zoti i bekoftë prindërit tanë! /Gazeta Shneta /