Po sikur të mos e doja fëmijën tim?
Identiteti që kisha kultivuar gjatë dy dekadave të fundit u përqëndrua në arritjet në shkollë dhe karrierën time. Fëmijët ishin ndoshta të largët, të rezervuar për një kohë të ardhme.
Problemi me të pasur fëmijë ishte se më pëlqente të flija. Doja që të lexoja, të shkoja në klasa joga ose të haja një vakt të qetë në një restorant të pandërprerë nga një qarje e foshnjës, ose nga ndonjë vogëlush i çuditshëm, duke ulëritur tha ajo për Healthline përcjell Gazeta Shneta.
Për mendjen time, një grua nuk ka nevojë që fëmijët ta bëjnë një person të plotë, dhe kurrë nuk u ndjeva sikur më mungonte dicka.
Dhe akoma.
Kur burri im dhe unë kaluam shtatë vjet martesë, pasi i afrohesha moshës së “shtatzanisë geriatrike” të quajtur në mënyrë të tmerrshme – 35 vjeçe – u ngjita pa dëshirë nga gardhi.
Katër muaj më vonë, mbeta shtatzënë.
Cfarë nëne mund të prisja të isha nëse nuk e dashuroja shumë fëmijën tim të palindur? A e meritoja fare atë fëmijë? Ndoshta kjo është diçka që ju po pyesni tani.
Ndoshta djali im duhet të ishte caktuar për dikë që e dinte pa asnjë pëshpëritje të pasigurisë se ata e donin atë, e deshi atë që nga momenti kur mësuan se ai ekzistonte. Mendoja për atë çdo ditë.
Por megjithëse nuk ndjeva asgjë për të, jo në fillim, jo për një kohë të gjatë se ai ishte i imi.
Kam mbajtur pjesën më të madhe të shqetësimeve të mia private. Tashmë e turpërova veten për emocionet që ishin në kundërshtim me pamjen shpesh rozë të botës për shtatzëninë dhe mëmësinë.
“Fëmijët janë një bekim,” themi ne – një dhuratë. E dija se nuk do të mund t’i rezistoja kritikës së nënkuptuar që erdhi nga shikimi i buzëqeshjes së mjekut tim të venitur ose duke parë shqetësimin në sytë e miqve të mi.
Dhe atëherë erdhi pyetja e nënkuptuar: Pse po provonit po të mos ishit e sigurt se do të donit një fëmijë?
Djali im është gati një vjeç tani, një “fasule e vogël”, siç e quajmë ne, i cili me siguri ka ndryshuar botën time. Unë e përshëndeta të kaluarën time ndërsa u adaptova dhe festova këtë të re.
Unë konstatoj që shpesh ekzistoj në dy hapësira njëkohësisht. Në njërën anë “nënë” një aspekt i ri i identitetit tim që është shfaqur me një aftësi për dashurinë e nënës që nuk e besoja kurrë se do e kisha.
Kjo pjesë e mia është mirënjohëse për një kohë zgjimi 6 të mëngjesit ku mund të kalojë orë të tëra duke kënduar “Nise, nise anijën tënde..” thjesht për të parë një buzëqeshje më shumë dhe për të dëgjuar një shaka më të ëmbël, dhe për të dëshiruar që ta ndalojë kohën për ta mbajtur djalin tim të vogël përgjithmonë.
Unë jam i njëjti person dhe nuk jam kështu./Gazeta Shneta/