Ndërsa plakemi, mbajmë plagë dhe shenja shtrirje që tregojnë historinë e një jete të jetuar mirë. Për mua, ajo histori përfshin kancerin e gjirit.Për mua, ajo histori përfshin kancerin e gjirit, një mastektomi të dyfishtë dhe asnjë rikonstruksion.
Jamie Kastelic është një e mbijetuar e re nga kanceri i gjirit, gruaj dhe nënë. E diagnostikuar me kancer të gjirit në moshën 33 vjeç, ajo ka bërë që historinë dhe plagët e saj ta ndajë me të tjerët tregon healthline, transmeton GazetaShneta.
“ 14 dhjetor 2012, ishte një datë që do të ndryshonte përgjithmonë jetën ashtu siç e dija unë. Ishte dita kur dëgjova tre fjalët më të frikshme që dikush dëshiron të dëgjojë: JU KENI KANCER.
Unë isha 33 vjeç, një grua dhe nënë e dy djemve shumë të rinj, Ethan në moshën 5 dhe Brady 2 vjeç. Por, pasi arrita ta kuptoja, e dija se kisha nevojë për një plan veprimi.
Diagnoza ime ishte karcinoma duktale e shkallës 1 të klasës 3. E dija pothuajse menjëherë se doja të bëja një mastektomi dypalëshe. Kjo ishte në vitin 2012, përpara se Angelina Jolie të shpallte publikisht betejën e saj me kancerin e gjirit dhe të zgjedhë një mastektomi dypalëshe. Eshtë e panevojshme të thuhet, të gjithë menduan se po merrja një vendim shumë drastik. Sidoqoftë, unë shkova kisha një kirurg të mahnitshëm, i cili pranoi të bënte operacionin, dhe bëra një punë të bukur.
Zgjodha të vonoja rindërtimin e gjirit. Në atë kohë, kurrë nuk kisha parë se si dukej në të vërtetë një mastektomi dypalëshe. Nuk e dija saktësisht se çfarë të prisja kur hoqa fashë për herë të parë. U ula vetëm në banjën time dhe shikova në pasqyrë dhe pashë dikë që nuk e njihja. Nuk qaja, por ndjeva një humbje të jashtëzakonshme. Unë ende kisha planin e rindërtimit të gjirit në pjesën e prapme të mendjes. Kam pasur disa muaj kimioterapi për t’u marrë me të parën.
Do të përshkoja kimiot, flokët do të rriteshin përsëri dhe rindërtimi i gjirit do të ishte “vija e mbarimit” tim. Do të kisha përsëri gjinj dhe do të kisha mundësi të shikoj vetin time përsëri në pasqyrë.
Në fund të gushtit 2013, pas muajve të kimioterapisë dhe operacioneve të shumta të tjera nën rripin tim, unë përfundimisht isha gati për rindërtimin e gjirit. Ajo që shumë gra nuk e kuptojnë – atë që nuk e kuptova – është që rindërtimi i gjirit është një proces shumë i gjatë dhe i dhimbshëm. Duhen disa muaj dhe operacione të shumta për të përfunduar.
Faza fillestare është operacioni për të vendosur zgjeruesit nën muskulin e gjirit. Këto janë forma të vështira plastike. Ata kanë porte metalike në to, dhe me kalimin e një kohe, ata mbushin zgjeruesit me lëng për të liruar muskulin. Pasi të keni arritur madhësinë e dëshiruar të gjirit, mjekët caktojnë një operacion “shkëmbimi” ku heqin zgjeruesit dhe i zëvendësojnë me implante të gjirit.
Për mua, ky ishte një nga ato momente – të shtoja një tjetër mbresë, “një tatuazh të fituar” në listën time.
Pas disa muajsh me zgjerues, mbushje dhe dhimbje, isha afër fundit të procesit të rindërtimit të gjirit. Një mbrëmje, fillova të ndjehem jashtëzakonisht e sëmurë. Burri im insistoi që të shkonim në spital dhe me kohën kur arritëm pulsi im ishte 250. Menjëherë pas mbërritjes, unë dhe burri im u transferuam nga ambulanca në agoikago në mes të natës.
Unë mbeta në agoikago për shtatë ditë.Tre ditë më vonë i kisha hequr të dy zgjeruesit e gjirit.
E dija atëherë se rindërtimi i gjirit nuk do të funksiononte. Asnjëherë nuk kam dashur të përsëris ndonjë pjesë të procesit. Nuk ia vlente dhimbja dhe prishja për mua dhe familjen time. Do të më duhej të punoja përmes çështjeve të trupit tim dhe të përqafoja atë që më mbeti – plagët dhe të gjitha.
Fillimisht më vinte turp nga trupi im pa gji, me plagë të mëdha që rridhnin nga njëra anë e kornizës time në tjetrën. Isha e pasigurt.Ndjenja të përziera ishin në mendjen time për burrin tim. Duke qenë njeriu i mahnitshëm që është, ai tha, “Ju jeni e bukur. ”
Të mësosh të duash trupin tënd është e vështirë. Ndërsa plakemi dhe mbajmë fëmijë, ne gjithashtu mbajmë plagë dhe shenja shtrirjeje që tregojnë historinë e një jete të jetuar mirë. Me kalimin e kohës, unë isha në gjendje të shikoja në pasqyrë dhe të shihja diçka që nuk kisha parë më parë: plagë, të cilat dikur ndihesha e turpëruar, tani kishin marrë një kuptim të ri. Ndihesha krenar dhe e fortë.
Doja të tregoja historinë time dhe fotografitë e mia me gratë e tjera. Doja t’u tregoja atyre se ne jemi më shumë se plagët me të cilat kemi mbetur. Sepse pas çdo mbresë, ekziston një histori mbijetese.
Unë kam qenë në gjendje të ndaj historinë time dhe plagët e mia me gratë në të gjithë vendin. Ekziston një lidhje e pashprehur që kam me gratë e tjera që kanë kaluar kancerin e gjirit. Kanceri i gjirit është një sëmundje e tmerrshme.
Dhe kështu, e kujtoj shpesh këtë gjë. Është një citim nga një autor i panjohur: “Ne jemi të fortë. Duhen më shumë për të na pushtuar. Fëmijët nuk kanë rëndësi. Ata janë shenja të betejave që kemi fituar”./GazetaShneta/