Ryan dërgoi një mesazh në fillim të këtij viti me shpresën se do të gjente nënën e tij biologjike, ai që ka dëgjuar historitë e mijëra njerëzve që kanë qenë në të njëjtën pozitë shkruan Kidspot transmeton Gazeta Shneta.
”30 vjet më parë, një zonjë me emrin Julie më lindi dhe më dërgoi për adoptim. Që atëherë, nuk jemi takuar dhe herët këtë vit unë u përpoqa t’i drejtohesha asaj me këtë mesazh, duke dashur që ajo të dijë se jam mirënjohës për atë që bëri për mua.” tha ai.
Ajo mund të mos jetë këtu, ajo mund të mos jetë e interesuar dhe ajo mund të mos ketë parë mesazhin tim. Unë mund të kuptoj dhe pranoj ndonjë prej këtyre rezultateve, por gjashtë muaj pas postimit të asaj videoje, duhet të pranoj se është zhgënjyese që ende të mos ketë rezultate as përafërt me atë që prisja.
Një nënë nga Teksasi më shkroi një letër për të diskutuar përse ajo dërgoj fëmijën e saj për adoptim 12 vjet më parë dhe pse ajo është e frikësuar dhe e shqetësuar për mundësinë e takimit me fëmijën e saj biologjik. Unë kam folur me shumë adoptues të tjerë, por ishte interesante për të dëgjuar mendimet nga ana tjetër e adoptimit.
Asnjëherë nuk e kam konsideruar veten të braktisur, sepse ekziston një dallim i madh midis adoptimit dhe braktisjes. Fëmijët e vendosur në birësim nëpërmjet kishave, agjencive adoptuese dhe departamenteve qeveritare, bëhen me qëllim që t’i japin fëmijës jetën më të mirë të mundshme.
Braktisja është kur babai shkon për cigare dhe nuk kthehet kurrë. Bëhet fjalë për prindërit që janë të frikësuar, të zhytur në pikëllim dhe mendojnë vetëm për veten e tyre.
Ato janë dy gjëra shumë të ndryshme. Shumë fëmijë të adoptuar kanë frikë të arrijnë te prindërit e tyre biologjikë nga frika e refuzimit dhe varësisht nga perspektiva e tyre, duke u braktisur për herë të dytë.
Unë kam qenë i frikësuar për të dalur jashtë, sepse unë nuk dua të ndërpresë jetën e nënës time biologjike duke shpresuar se ajo ka harruar për mua, u zhvendos dhe ndoshta ka një familje të saj tani.
Por kjo nuk do të thotë që unë nuk jam kurioz dhe nuk mendoj për të çdo ditë – edhe nëse është vetëm për një çast.Unë kurrë nuk e konsideroj që nënat biologjike do të kishin frikë të ishin një zhgënjim për familjen e tyre biologjike.
Por unë kurrë nuk e kam gjykuar nënën time biologjike. Ajo më dha jetën time dhe kjo është diçka që unë do të doja ta falënderoja atë. Unë nuk e di nëse çdo fëmijë i adoptuar ka të njëjtat mendime si unë, por që nga publikimi i asaj videoje të adoptimit në maj – mund t’ju them se dhjetëra mijëra adoptues e bëjnë këtë!
E di që nuk mund të jetë përgjigja që dëshironi të dëgjoni. Por ndoshta, nëse nëna ime biologjike kishte bërë fëmijë të tjerë pasi më la mua, ka kaluar 20 vjet me ta, atëherë është e drejtë të supozojmë se ajo do t’i donte më shumë se mua dhe 9 muajt së bashku.
Kjo është realiste dhe e mirë për mua, sepse gjithmonë ka shumë biseda rreth natyrës dhe edukimit. I lidhur me gjakun apo jo, kushdo me dy prindër të dashur është me fat dhe e dua nënën time biologjike për të më dhënë këtë.
Ajo më frustron aq shumë sa që ka mijëra adoptues dhe prindër biologjikë të cilët janë njerëz të mëdhenj, të cilët do të donin të takoheshin me njëri-tjetrin dhe të cilët do të respektonin dhe do të ishin krenarë për njëri-tjetrin por nuk do të takoheshin sepse ata të dy kanë frikë të jenë një zhgënjimi ndaj tjetrit.
Mendoj se ia vlen të arrihet. Unë mendoj se kjo ja vlenë për t’u përpjekur. Madje edhe njerëzit që më kanë dërguar tregime që nuk kishin marrur rezultatet e përsosura gjithmonë kanë qenë të paktën mirënjohës për të njohur historinë e plotë të jetës së tyre. / Gazeta Shneta