Fëmijët në përgjithësi nuk dinë të kujdesën për personat me aftësi të kufizuar, por kjo nuk do të thot që pridërit e tyre të mos marin masa që ti mësoj fëmijet se si te sillen.
Shumica e prindërve, duan të rrisin fëmijët të edukuar dhe të përshtatur. Ky proces është mjaft i vërfshirë. Nevojitet sjellja e mësimdhënies, kultivimi i inteligjencës emocionale, inkurajimi i sjelljeve pro-sociale etj.
Por ndjeshmëria është një gjë e çuditshme dhe fëmijët përpiqen ta shtrijnë atë tek njerëzit që nuk mund të identifikohen fare. Kjo çon në sjellje të turpshme, njëra prej të cilave është tendenca e fëmijëve që të sillen çuditërisht ndaj personave me aftësi të kufizuara dhe individëve të ndryshëm. Arsyeja pse ka gjithçka të bëjë me prindërit e tyre.
Të rriturit shpesh janë të shqetësuar se fëmijët e tyre do të jenë të pasjellshëm ose ofendues, kështu që ata i heshtin ose i largojnë ata, gjë e cila me të vërtetë vetëm rrisit ndjenjën e shqetësimit. Fëmijët janë në thelb kurioz dhe unë nuk mendoj se qëllimi ynë duhet të jetë të pretendojmë se njerëzit nuk janë ndryshe
Prindërit duhet t’u përgjigjen pyetjeve që u drejtohen atyre me ndershmëri dhe tërësi. Disa mund të jenë të dukshme – si pyetjet nëse aftësia e kufizuar është ngjitëse. Në shumë raste, fëmijët mund të kenë bërë tashmë miq të ndryshëm dhe me aftesi te kufizara nese ju i ndihmoni ata ne komunikim /Gazeta Shneta/