Këto ishin disa nga komentet dhe vërejtjet që mora për të dëgjuar çdo herë që një i afërm ose një fqinj hynte për të parë fëmijën dhe mua.
Së pari në spital, dhe pastaj në shtëpi, të gjithë dukej se ndiqnin të njëjtin model. Sapo u thanë komentet fillestare “Aëëë” dhe “Shumë e bukur”, u përcollën vërejtjet dhe këshillat e çuditshme duke filluar nga pamja ime deri tek mënyra se si e trajtova fëmijën tim. Ndonjëherë, më gjetën duke fajësuar veten për këtë situatë.
Po të mos kisha hequr dorë nga dëshira ime e fshehtë për të mos pasur vizitorë pas lindjes, gjërat ndoshta do të kishin qenë më mirë. Jo se unë nuk dua që dikush të më vizitojë fare, apo që nuk e kam çmuar mbështetjen, si ushqim që disa prej tyre arritën.
Dhe më lejoni të rrëfej, nuk ishte e lehtë. Sapo kisha një prerje cezariane, shenjat e mia nuk ishin të mira dhe nuk shihej ndonjë shenjë e shërimit të shpejtë, transmeton Gazeta Shneta.
Plus, unë nuk mund ta shihja fëmijën tim pothuajse dy ditë pas lindjes për shkak të verdhëzës së tij, gjë që kërkonte një shkallë NICU. Pra, gjëja e parë që dëshiroja të bëja, kur fëmija im ishte kthyer në krahët e mi, ishte të kaloja kohë sa më shumë me të.
Burri im ishte përkrahës dhe i kujdesshëm por ishte i shtrënguar me kohë për shkak të angazhimeve të tij të punës. Fakti që puna e tij e kërkonte që të udhëtonte rregullisht jashtë qytetit, i bënte gjërat edhe më keq, duke më lënë detyrën si një zonjë e shtëpisë.
Pra, në vend që të përqëndroheshin në lidhjen me të porsalindurin tim, më duhej të ndiqja mysafirët e paftuar në spital, disa prej të cilëve thjesht vinin në ‘sa për sy e faqe’./Gazeta Shneta/