Përvojat e mia për të qenë në rolet e fëmijës të lënë pas dore janë me mua çdo ditë, askush nuk ka qenë atje shumicën e kohës dhe kur ata ishin atje (prindërit), ata nuk ishin siç duhet aty, pasi ata ishin jashtë saj – ishte vetëm ferri thotë Sofia.
Mami nuk do të vinte re edhe nëse kisha apo nuk kisha shkuar në shkollë, pasi ajo ishte gjithmonë në katin e sipërm e rrahur dhe me fytyre të prishur. Doja të shkoj në shkollë pasi nuk dëshiroja një jetë si prindërit e mi thotë për nspcc.
Unë mendoj se fëmijët që janë lënë pas dore mund të kenë një jetë të dytë kur janë në shkollë ose me shokët e tyre, sepse nëse mund të bësh një buzëqeshje në fytyrë dhe të pretendosh se gjithçka është në rregull atëherë për një minutë mund të mashtrosh duke menduar se çdo gjë eshte OK.
Shpesh ndihesha e ulët dhe një nga pikat më të rënda të jetës sime ishte kur u përpoqa të shkoj dhe flas me mamin dhe babin për përdorimin e tyre të drogës.
Ata mohuan të gjitha dhe filluan ta ngrisin zërin mbi mua kështu që unë u largova. Unë nuk e dija se çfarë do të bëja, ishte sikur të gjithë më urrenin dhe mendova se po gënjeja dhe ndjeva se isha plotësisht e vetme.
Ndjehesha plotësisht e pashprese… derisa u referova për ndihmë …dhe unë nuk i tregova askujt për keqpërdorimin e substancave të prindërve të mi para kësaj.
Organizata Kombëtare për Mbrotjen e Fëmijëve kundër Abuzimit në Londër – shikuan gjuhën time të trupit dhe e kuptuan se nuk isha në rregull.
“Ne biseduam për ndjenjat dhe më dhanë besimin për tu hapur dhe për të mos lejuar që gjithçka të mbushej brenda meje. Kuptova se mund të bisedoja me njerëzit dhe do të ishte mirë”.
Mendoja se ishte faji im që mami im përdori drogë, paqë nuk më donte mua… pastaj fillova të kuptoj se mamaja ime bëri zgjedhjet e saj dhe nuk mund të bëja asgjë për ta ndryshuar këtë.
Unë gjithashtu u shqetësova se do të dilja në të njëjtën rrugë si nëna ime dhe disa nga punët më mësuan për marrjen e zgjedhjeve të sigurta në mënyrë që të mos filloja të përdorja drogë.
Bëmë disa vepra arti ku kisha për të nxjerrë një rrugë pozitive dhe një rrugë negative dhe biseduam për cilën unë do të dëshiroja të jetoj dhe përse. E dija që dëshiroja të bëja zgjedhje pozitive dhe të qëndroja larg aspekteve negative të jetës së nënës.
Organizata më ka ndihmuar aq shumë sa unë jetoj në banesën time dhe planifikoj të shkoj në universitet. Jeta ime mund të ishte shumë më e keqe nëse Organizata nuk do të përfshihej tha Sofia./Gazeta Shneta/