Gjithmonë më ka pëlqyer ideja e një masazhi. Më dukej si koha e fundit joproduktive: 50 minuta vetëm për veten time, me dikë tjetër që zgjidh tensionin e padukshëm që më rëndon. Do të ishte një oaz i qetë dhe një arratisje perfekte nga gjithë kaosi që erdhi me jetën time të përditshme. Gjithashtu do të ishte mirë që dikush të kujdeset për mua për një herë, duke qenë se kjo është puna ime 150% të rasteve. Problemi i vetëm? Gjëja që më ndaloi për një kohë të gjatë? Ndjeva sikur të gjithë terapisti i masazhit do të mendonte gjatë gjithë kohës se isha shumë e madhe – shumë e shëndoshë – për të bërë një masazh, shkruan ScaryMommy, transmeton Gazeta Shneta.
Madje edhe shkrimi i kësaj më bën të dëshpërohem fizikisht. E di sa qesharake tingëllon. Por me të vërtetën, kështu u ndjeva.
Nuk ishte e vetmja gjë që shmangja sepse isha e pasigurt për trupin tim. Joga, ngjitje shkëmbinjsh, madje edhe takime me mjekun – gjithmonë i thashë vetes se më në fund do t’i bëja këto gjëra sapo të humbisja pak peshë. Edhe diçka e thjeshtë si një masazh më paralizoi nga frika. Frika për t’u gjykuar, frika nga të qenit i tallur. Ndjeva një siguri të palëkundur se ky trup, trupi im, nuk ishte i denjë për të marrë pjesë për shkak të madhësisë sime.
Para se të shkojmë më tej, më lejoni t’i vë gjërat në perspektivë. Që kur isha adoleshente, forma ime trupore ka rënë gjithmonë diku midis madhësisë së mesme dhe asaj plus. Ekzistenca si çdo gjë tjetër përveç një madhësie njëshifrore në të njëjtën kohë Kate Moss tha se “asgjë nuk ndjehet me mirë sa ndjenjat e dobësis” ishte e vështirë. Dhe kur them e vështirë, dua të them tepër të dhimbshme, fizikisht dhe emocionalisht. Të jetosh me zakone të çrregullta të të ngrënit kur nuk je super i dobët është një lloj lufte e veçantë. Çdo kilogram që humbisni festohet, pavarësisht se si e keni humbur atë.
Rrobat në modë janë dizajnuar me trup me madhësi të drejtë në mendje, dhe oh, pamja që do të kishit nëse do të guxonit të provonit dhe t’i nxirrnit pa marrë parasysh. Vështirë se keni parë një model më të madh se madhësia 4 dhe nuk i keni parë kurrë në të gjithë lavdinë e tyre natyrale, pa ajrosje. Mesazhi ishte i qartë, edhe nëse nuk ishte gjithmonë i qartë: të qenit i dobët ishte ajo që kishte rëndësi. Edhe kur pozitiviteti i trupit filloi të fitonte tërheqje në fillim të viteve 2010, ai ndihej po aq kompleks. Si dikush që nuk ka pasur kurrë një gjë pozitive apo edhe neutrale për të thënë për trupin tim, ka qenë e vështirë. Pozitiviteti i trupit nuk u ndje kurrë autentik.
Pasi pata vajzat e mia, vendosa se nuk doja që ato të trashëgonin të njëjtën luftë. Thjesht duke menduar që ata të flasin ndonjëherë me veten e tyre ashtu si unë, më bën të qaj. Unë dua që ata të pranojnë dhe vlerësojnë trupin e tyre për gjithçka që mund të bëjnë, në vend të asaj se si duken. Gjithsesi, pranimi i trupit ka qenë një rrugë e gjatë për mua.
Rreth gjashtë vjet më parë, më në fund arrita në pikën ku u ndjeva mjaftueshëm i guximshëm për të marrë atë masazh që do të doja për kaq shumë kohë. U zhvesha, u shtriva në tavolinë dhe e humba të gjithë përvojën me shqetësime të paarsyeshme që më lëviznin në mendje në vend që të pushoja. Çfarë po mendonte Wanda (terapistja ime e masazhit) ndërsa zgjidhte ngërçet e mia? A po i thoshte ajo në heshtje të gjitha gjërat e tmerrshme, të tmerrshme që po mendoja me vete?
Duke parë mbrapa tani, është e qartë se shpina ime rrotullohet dhe BMI nuk i ka shkuar kurrë në mendje. Ishte thjesht punë si zakonisht për të. Me sa duket, ajo sheh një gamë të tërë trupash gjatë çdo jave. Fatmirësisht, pas disa vizitave të tjera, bërja e një masazhi u bë ajo që kisha shpresuar gjithmonë: një shans për të pushuar, për t’u çlodhur dhe për të vlerësuar trupin tim për gjithçka që bën. U shndërrova në një masazh të rregullt.
Kohët e fundit, pas gjashtë vjetësh, Wanda më tha se po tërhiqej. Sinqerisht, jam absolutisht i shkatërruar. A është kjo sepse ajo bën masazhe të jashtëzakonshme? Po, por më e rëndësishmja, shqetësohem për të bërë një hap prapa.
Nuk dua të ngec sërish në ciklin e urrejtjes së trupit tim. Marrja e masazheve të rregullta ka qenë një hap i madh përpara për mua kur bëhet fjalë për pranimin e trupit. Më ka ndihmuar të ndihem rehat në lëkurën në të cilën jam. Domethënë, nëse mund të jem gati lakuriq për një masazh, atëherë mund të vesh tërësisht një rroba banje me dy pjesë. Ndihet vërtet e pambrojtur të vendos trupin tim dhe ndjenjat e mia të buta në duart e dikujt tjetër – fjalë për fjalë. Por edhe pse gjetja e një masazhatoreje të re me të cilën ndihem rehat do të jetë një betejë e vështirë, mendoj se jam gati për sfidën./Gazeta Shneta/